"Her Ölüm Erken Ölümdür... Üstü Kalsın!"
Suat TAŞPINAR
"Celal Abiyi kaybettik…”
Üç kelime, bir cümle... Telefonun öbür ucunda kadim dost Niyazi (Doğan) var. Üniversiteli olup memleketten elimde bavulumla ayrıldığım 33 yıl evvelinden beri, eşe dosta dair Malatya’dan her haberi her daim ilk aldığım dostum Niyazi.
“Mekanı cennet olsun” diyoruz, “Allah rahmet eylesin” diyoruz. Kimileyin beklenen, kimileyin beklenmeyen o acı haber geldiğinde her insanın hemen her daim kurduğu cümlelerle. Ama o an yüreğimde bir sızı değil, sıcaklık hissediyorum. Dudağımın kenarında da belli belirsiz bir tebessüm ve minnet duygusu...
Yaş ilerledikçe, -zamansız, hayattan murat alamadan genç yaşında giden sabiler hariç- vakitlice gelen ecelle giden sevdiklerimin haberlerinde, hüzne bulanık olsa da hep aynı duygu yakalıyor beni:
“Ölüm kaçınılmaz. Hayatı gönlünce yaşayıp, huzurla yaşlılığa erişebilen, sevgiyle uğurlanan, hayatta güzel izler, eserler bırakanların ardından ağlamaktan çok, hayatımızda böylesi güzel insanlar var oldu, hayatımıza dokundular diye sevinmek var…”
Celal Abi, nesli tükenen, kadri kıymeti yeterince bilinmeyen, hayatımızda hava kadar su kadar gerekli iken hep azalan o güzel insanlardan biriydi. Ama "o güzel insanlar o güzel atlara binip gittiler” küskünlüğü ve kırgınlığına yakıştırılacaklar sınıfında değildi. Hep iyimser, hep üretken, hep veren, hep etrafına sevgi dağıtan bir dervişti.
Fotoğraf makinelerini tamir etme bahanesiyle kurup kitaplarıyla medreseye çevirdiği mekanlar da, onun deyimiyle “haddizatında” dergahtı.
Benim gazetecilik hayatımda ilk öğretmenim İsmet Yalvaç’tır. Ama hepimizin bu meslekte başöğretmeni rahmetli Celal Yalvaç’tır.
Ona Cemal Süreya’nın şiiriye veda etmek isterim:
Ölüyorum tanrım
Bu da oldu işte.
Her ölüm erken ölümdür
Biliyorum tanrım.
Ama, ayrıca, aldığın şu hayat
Fena değildir...
Üstü kalsın...
__________
FOTOĞRAF: (Soldan sağa) Nezir Kızılkaya, Yusuf Uğrar, Celal Yalvaç ve Yaşar Karaaslan
