Prof. Dr. Esin Emin ÜSTÜN
Babamızı yitirdiğimizde karlı bir ilkbahar günüydü.
Kocatepe Camii'nde ve Karşıyaka Mezarlığında bembeyaz kelebekler gibi uçuşarak yağan kar altında onu son yolculuğuna uğurluyorduk.
İyi ki benim babamdın ve babam olmuştun...
Özelliklerini genetik yolla bana verdiğin, aktarmış olduğun için ölçülere sığmayacak kadar teşekkürler borçluyum baba.
Öğütlerin, örneklemelerin olmasaydı ben, ben olabilir miydim?
Yaşamımda olmadığın '21 Yıldır' sensizliğin acısını ve yokluğunu yaşıyorum.
Gülen gözlerin hep önümde, yumuşak ses tonuyla seslenişin ise kulaklarımda.
Bana zorlukları aşarken verdiğin güç için, ''Sen Bunu da Başarırsın'' diyerek arkamda olduğun için neler söylesem, neler desem az baba?
Malatya özlemin, Malatya sevdan ve orayla olan anıların hiç bitmedi.
Doksan iki yaşında 1997 yılı sonbaharında tek başına uçakla yeğenlerini görmek için Malatya'ya gitmiştin.
Oradan beni telefonla aradığındaki mutlu ve çoşkulu sesini nasıl unutabilirim?
Yaşamının son yıllarında daha belirginleşen geçmişin özlemi içindeki çocukluk ve gençlik anılarını, Malatya'yı, Cumhuriyetimizin ilk yıllarında ulusa adanmış o günleri bize anlatırken gözlerinin bir başka ışıklandığını ve nemlendiğini unutmadım, unutamadım.
Çocukluğun Banazı'da geçmiş, köklerin oradaydı.
Çok sevdiğin annen merdivenlerden düşüp genç yaşında yatalak oldu.
Elâzığ Öğretmen Okuluna gidip okuyacağına sevinen annenle vedalaştığın gün, yastığının altında sakladığı kendi güvencesi birkaç altınını sessizce avcunun içine bırakmıştı...
Öğretmen olarak sevinçle döndüğünde ise, seni yıkan onun kaybı oldu.
Annemle birlikte el ele vererek verdiğiniz emekler için minnettarım.
Anıları gün geçtikçe daha derin, daha etkileyici oluyor.
İyi ki vardınız...
İnsan gibi insan olma özelliklerinin ne olduğunu kendin örnek olarak gösterdiğin ve bunların bende yerleşmesini sağladığın için sana teşekkürler baba.
Çocuğuna bir yıldız gibi adeta ışık veren, güven veren eli öpülesi babalara ne mutlu...
Yeri doldurulmayan bu önemli kayıplarımızın yıllar içinde bıraktıkları derin izlerini, yokluklarının acısını her gün daha iyi anlıyoruz.
Bu anlamlı günde tüm babalara sağlıklı ve huzurlu nice nice yıllar dilerken yaşamda olmayan babalarımızı ise, rahmet ve saygıyla anıyorum.
Bulundukları yerde ışıkları sönmesin.
__________
KAPAK FOTOĞRAFI: Babamın başöğretmen olduğu Sümer İlkokulu'nun bahçesinde ablam Güzin, babam Tevfik Günel, ben ve annem Refika Günel birlikteyiz (Ağustos-1957, Malatya).
